Neresinden tutup da neresinden girecegini bilemedigin bazi konular vardir ya bazen; hangi tarafindan baksam da baska turlu gorsem die dusundugun hani. Bir elinde televizyon kumandasi bir digerinde telefon, bilgisayar acik onunde ne oldugunu anlamaya calisiyorsun ya iki gundur. Ben ne yazik ki anlayamiyorum. Baskentin ortasinda, baris mitinginde bomba patliyor bu ulkede, cumhuriyet tarihinin gordugu en buyuk teror olayi gerceklesiyor bu ulkede. Kaniksiyor insanlar, alisiyor insanlar; ben gercekten anlayamiyorum.
Gencecik insanlarin adi basbakanligin yayinladigi olum listelerinde geciyor; kac hayat, kac aile, kac hikaye bitiyor. En son Gezi zamaninda bu kadar uzgun oldugumu ve icimin agridigini hatirliyorum, her ne kadar gelecege yonelik bir umut isigimiz olsa da, olan biten her sey icin ne kadar uzuldugumu tekrar hatirliyorum. Toplumsal olaylardan etkilenme seviyemiz gittikce dusuyor, sasirmaz oluyoruz; en kotusu. Alismis oluyoruz; en acisi. Bomba patlamis diyorlar, Ankara'da diyorlar. Ilk aklina ailen geliyor, babam ordan mi geciyordur, annem cevrede midir, tanidik var midir; telefona sariliyorsun. Icin rahatliyor; senin ailen saglam. Annen acmiyor ya telefonu uzun uzun caldirmana ragmen, aklindan bin bir turlu felaket senaryosu geciyor, icin sikisiyor, naparim ben diyorsun. Sonra icin rahatliyor ya, utaniyorsun. Senin basina gelmesini en istemeyecegin felaket senaryolarini yuzlerce insan yasiyor cunku. Baris icin otobus otobus Ankara'ya akin eden binlerce insana olanlara inanamiyorsun. O insanlari, baris icin oraya getiren otobuslere bindirip de acil servislere tasiyorlar; uzerlerinde baris mesaji yazan pankartlara cansiz bedenlerini sariyorlar. Sen basina gelebilecek en kotu seyin sevgilinin seni terk etmesi oldugunu dusunuyorsun degil mi? Cunku baris istiyoruz demek icin gittigin bir meydanda cansiz bedenenine sarilip da kalabilecegin aklina gelmiyor. Nerden gelsin ki?
Hala vatan, millet, sakarya; bayrak, din, mezhep sacmaliklarindan bahsediyor bazilari. Inanamiyorsun. Oh olsuncular cikiyor, ben nerede yasiyorum diyorsun; sonra hatirliyorsun nerede yasadigini; ne yazik ki bu insanlarin yasadigi topraklarda yasiyorsun, utanc duyuyorsun. Olume kulp takmaya calisanlari goruyorsun, nasil biter ki bu cehalet, kac yuzyil gecmesi gerekir? O partinin mi isine geldi, bu parti mi canak tuttu diye konusuyor insanlar. Inanamiyorsun. Cocugunu, babani, anneni, sevgilini, en yakin arkadasini, asik olup da soyleyemedigin kizi kaybetmissin. Bir tanesi cikmis ama ateistti diyor, oburu gelmis tabii alevilik diyor. Siktir git demez misin? Ben derim.
Ulkende boyle bir sey oluyor, ulkende olmasina bile gerek yok zaten de, sen o kadar sallamiyorsun ki mesela, hayatina es vermeden devam ediyorsun. O kadar umursamazsin ki mesela hala ictigin ickiyi, sictigin boku paylasiyorsun. Iyi bok yiyorsun. Nasil bir kafada insanlar? Ne kadar zor olabilir ki o cok eglenceli, o cok sakali sukali, muhtesem hayatini uc gun gozumuze sokmasan? Yine ne yapiyorsan yapsan, ama az bir dursan, azcik insaniyetini gozden gecirsen? Varsa tabii kaldiysa, fotografini siyah yaptin, uygun hashtagi koydun ya oraya; e annem bi zahmet o ordek suratli selfieni cakma arkasina, olmaz mi? Nasil bir ruh durumu, nasil bir umursamazlik seviyesi? Kimsenin ne yapacagina karisma hakkini kendimde gormuyorum asla, unlulerin fotograflarinin altina "ooo bimnemkim hanim sehit var sehit siz gezin hala"cilik degil bu dedigim. Ama gorduklerimden utaniyorum. Diyeceksin ki belki, kodugum sen napiyorsun sanki de laf ediyorsun. Uzuluyorum, utaniyorum, sinirleniyorum, agliyorum izleyip, nasil olur diyorum; icim ciz ediyor. Aklim almiyor, gogsumde bir tren oturuyor. Elimden bir sey gelmiyor, ama insanligimdan suphe etmiyorum en azindan. Ve yine Yasar Kemal'in yazdigi gibi; o iyi insanlar o guzel atlara binip cekip gittiler, demirin tuncuna, insanin piçine kaldik.
Insanliktan cikmamayi, vicdanimizi kaybetmemeyi, barisi yasayabilecegimiz gunleri gormeyi umut ediyorum. Cok umudum olmamasina ragmen; umudumu geri bulmayi umuyorum. Cunku baris cagrisi icin oraya giden, o pozitif, o inanmis cocuklara, o iyi insanlara bu kadarini borclu oldugumu dusunuyorum. Ben yasadigim ulkede sivil insanlarin bombayla patlatilmasina alismak istemiyorum. Ben dogup buyudugum yerin katliam alani olmasini istemiyorum. Dini, milleti, mezhebi, siyasi gorusu ne olursa olsun insanlarin bu sekilde hayatini kaybettigini gormek istemiyorum; gormek isteyenlerle ayni yerde yasamak istemiyorum. Ben insanin piçi olmak istemiyorum; en basitinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder